Bij zonsopgang op 14 februari 1944 stopte een colonne Duitse vrachtwagens, komende uit Lyon, langs de weg, op een plaats genaamd "Croix Sicard" op besneeuwde grond in bittere kou.
Een detachement legde te voet de 400 meter af naar de plek waar zich een ondenkbaar drama zou voltrekken. Geen enkel communicatiemiddel stond iemand toe om de waarschuwing te geven.

Aan de rand van het bos zou een huis het toneel worden van ondraaglijke barbaarsheid. Snel omringd door de soldaten, werd het letterlijk besprenkeld met offensieve en brandgevaarlijke granaten, door de openingen gegooid, verrassend in hun slaap zeven jonge mensen die lagen te slapen, zoals je om zeven uur 's ochtends kunt slapen als je twintig jaar oud bent . Er werd geen kans meer gelaten om zich te bevrijden uit de val waarin ze waren gevallen. Een van hen probeerde de onmogelijke uitgang, maar de SS-kogels spelden hem in de tuin en bespaarden hem alleen het droevige lot dat was voorbehouden aan zijn kameraden, namelijk worden verbrand. Het was aan het einde van de ochtend voltooid, na uren van ondraaglijke pijn.

Bij het aanbreken van de dag was alles voorbij, alleen de rokende ruïnes duidden op het tafereel dat zojuist had plaatsgevonden. De verminkte lichamen van de zeven jongeren, die deel uitmaakten van een FTPF-groep, werden verzameld in een definitief afscheid. Ze rusten in een gemeenschappelijk graf, op het kerkhof van het dorp, na een zeer ontroerende ceremonie gevolgd door een stille menigte...

Door de ligging van het huis in de buurt van het bos zouden ze bij de minste waarschuwing gemakkelijk kunnen flauwvallen. Dit huis was eigendom van de ouders van een van hen. Helaas schoven deze jonge mensen, die waarschijnlijk niet achterdochtig genoeg waren, soms de schouders op met een bedroefde persoon die, toen hij voldoende verlost was van hun bezigheden, hen voor een kleine som geld bij de SS ging aangeven. Diezelfde dag liet hij zijn broer deporteren, evenals de boer van wie de jongeren hun voorraden kregen. Geïnterneerd in de kampen, keerden ze nooit meer terug.

Verschillende andere mensen werden die dag opgespoord, maar de informatie van het nieuws, geluk of lot betekende dat ze niet in de huizen waren die door de SS werden bezocht. De burgemeester zelf had zijn redding alleen te danken aan zijn gezondheidstoestand; hij was die dag in feite bedlegerig.

De verrader profiteerde niet lang van zijn misdaad, noch van zijn premie. Gearresteerd, berecht, veroordeeld, hij werd snel geëxecuteerd in Lyon.

Om deze aflevering niet te vergeten, om de omstandigheden die eraan voorafgingen te herinneren, werd op de plaats van het huis een stèle gebouwd.
De jeugd van vandaag, de wandelaars, die naar Salagnon komen, u zult op deze stele de namen van deze martelaren ontdekken.

Gratis toegang.