Saint-Chef, cité abbatiale

De abdij van Saint-Chef heeft door haar invloed gedurende twaalf eeuwen het lokale landschap diep getekend. Het verhaal begint in het gehucht Arcisse aan het begin van de zesde eeuw, waar de jonge Theudère, een inwoner van de plaats, besloot alles achter te laten om zich bij de abdij van Lérins aan te sluiten.

Nadat hij in Arles was gewijd, keerde hij terug naar zijn ‘land’ om vier kloosters te stichten, waaronder dat van Val Rupéen, op de vermoedelijke locatie van de huidige kerk. Verwoest door barbaarse invallen, werd het in 890 gerestaureerd door benedictijnse monniken uit de Champagne en kende vervolgens een opmerkelijke groei.

Zozeer zelfs dat de kerk in de elfde eeuw werd vergroot en vooral aan het begin van de twaalfde eeuw werd versierd met romaanse fresco's, die het einde van de Apocalyps van Sint-Jan illustreren wanneer hij het hemelse Jeruzalem oproept, de stad van het einde van alle tijden. De abdij breidde vervolgens haar bescherming uit tot een tiental priorijen en een honderdtal omliggende parochies.

Nadat ze in 1536 een adellijk kapittel waren geworden en slechts achtentwintig kanunniken huisvesten, besloten ze in 1774 het pand te verlaten om zich te verenigen met de abdij van Saint-André-le-Bas in Wenen.

De kerk werd verlaten en vervolgens beschadigd tijdens de Franse Revolutie. Ze werd gered van de tand des tijds en mensen dankzij Prosper Mérimée, die haar in 1840 opnam in de eerste inventaris van historische monumenten. Vanaf dat moment werd de kerk schoongemaakt door de vier kerkgebouwen te evacueren. meters aarde die op de noord- en oostflank waren uitgegleden, en de beschermde romaanse fresco's.

Gratis toegang.