Eglise Notre-Dame de Compassion et ancien prieuré

Het huidige gebouw is het resultaat van talrijke aanpassingen en reconstructies van een priorijkerk waarvan de oorsprong zeker teruggaat tot minstens de 3e eeuw. Van het oude gebouw uit de Middeleeuwen zijn waarschijnlijk alleen de lagere delen van de klokkentoren en de oude sacristie overgebleven, die de kapel van de Zusters van de Voorzienigheid werd en vervolgens het Guiguet-museum, waarvan de toegang vanaf het koor, dat is verdwenen, blijft bestaan aangegeven door een net geschilderd op het houtwerk. De gebouwen van de voormalige priorij, 3 gebouwen op XNUMX niveaus rond een binnenplaats die de zuidelijke muur van de kerk, aangrenzend, naar het noorden sluit, werden grotendeels herbouwd aan het einde van de XNUMXe eeuw.

De priorij, in Corbelin gesticht door Ponce, bisschop van Belley in 1129, hing af van die van Ordénas (Ain) en dus van Saint-Ruf. In 1640 werd de kerk herbouwd onder de naam Notre-Dame de la Compassion. In 1836 werd het vergroot met een zijbeuk die uitkwam op het binnenplein. Een nieuwe toegang tot de klokkentoren, doorboord in het koor, vervangt die op de binnenplaats die toen werd geblokkeerd. In 1843 leidden nieuwe werken (plannen van de architect Quénin) tot de bouw van een andere zijbeuk (noord) en de verhoging van de gewelven (met waarschijnlijke afbraak van de kapellen van St-Georges en St-Antoine) en de torenspits. In 1844 verving een nieuwe sacristie de oude, overgenomen om de kapel van de Zusters van de Voorzienigheid te worden. Na 1865 met twee overspanningen uitgebreid, werd de kerk vervolgens volledig overgenomen en in 1875 opgetrokken, waarbij de gevel werd vernieuwd, naar de plannen van de diocesane architect Berruyer verbonden aan Chamberot.


Binnen omvat de versiering een reeks van dertien glazen daken verdeeld over de zeven traveeën van de zijbeuken van het schip (een blinde muur om toegang te krijgen tot de priorij) en op de westelijke muren, verdeeld in twee programma's: de cyclus van het nieuwe testament (Presentatie van de Maagd in de tempel, Annunciatie, Geboorte, Heilige Familie, Jezus en de doktoren, Jezus en de Samaritaanse vrouw, de roeping van Sint-Pieter, de tuin met olijfbomen) in plaats van naar het koor, en de cyclus die verband houdt met de geschiedenis van Frankrijk (de doop van Clovis, de heilige Lodewijk die gerechtigheid doet, de heilige Jeanne d'Arc die stemmen hoort, de heilige Antonius van Padua en de verschijning van La Salette) aan weerszijden naar het westen. Ze hebben allemaal dezelfde compositie, namelijk een podium verdeeld over twee aangrenzende glazen daken, beschut door twee drielobbige arcades die een architectonische versiering ondersteunen, zonder rand, en onderaan een soort versierde sokkel, waarop de namen van de schenkers worden weergegeven in een versiering waar de bogen wisselen elkaar af in beugels en de vierpasbogen. Antoine Bernard creëerde en signeerde alle glazen daken, meestal onderaan de scènes.